Soms is die liefde een overblijfsel uit de jeugd. Mijn vader reed altijd in van die enorme Amerikaanse slagschepen, daardoor hebben die apparaten altijd een warm plekje in mijn hart. Anderen hebben hun eerste meters in een bepaald model gereden of zagen een auto als kleuter op de hoek van de straat staan en hebben die nooit meer kunnen loslaten. Allemaal redenen om een langdurige liefdesrelatie met een auto op te bouwen.
DeLorean DMC-12
Maar er zijn ook iconen uit de film of van tv. De oranje General Lee van de Dukes of Hazard is er zo een. Of de Matra Rancho van Bassie en Adriaan, of de Mercedes SL van Bobby Ewing uit Dallas. Een van de meest iconische auto’s is volgens mij wel de DeLorean DMC-12, eigenlijk alleen bekend bij zijn merknaam DeLorean. Voorzien van een Flux Capacitor tot heel geinige dingen in staat, bewezen Doc Brown en Marty Mc Fly in 1985, toen die laatste ermee naar 1955 reed. En later ging dezelfde auto, aangedreven door een leeg blikje Miller-bier en wat bananenschillen naar 2015. Een geweldig ding, begeerd door tienduizenden, slechts bereikbaar voor 6000 man. Zoveel zijn er nog maar over.
Geinig eigenlijk, want in de basis is het maar een onding. De PRV-motor die erin zit is niet in staat de auto aansprekende prestaties te geven, de elektra is een groot aandachtspunt en over de wegligging hebben we het maar helemaal niet. Die is belabberd. Maar toch is het in mijn ogen zo’n topper, dat die ook al tijden in mijn droomgarage staat. Met z’n vleugeldeuren.
Kopen
Ooit, lang geleden, in 1995, heb ik de kans gehad er een te kopen. 15.000 gulden was ie, in goede staat. Het geld had ik gespaard, maar toch heb ik het niet gedaan. Ik mocht niet van mijn moeder en fop-puber die ik was, ik luisterde. Tot de dag van vandaag heb ik er spijt van.
Totdat een vriend van me tussen neus en lippen door vertelde dat er bij hem in de loods eentje staat. Volledig gereviseerd, maar sindsdien nooit meer gelopen. Ze hebben hem vorig jaar even naar buiten geduwd en dat was het wel. Al zal de prijs nu iets boven de 6500 euro liggen, na omrekenen, ik ga toch even kijken. Met bodywarmer en oude Nikes aan. Kwijlen. Met de deuren spelen. Roepen dat we back to the future moeten.
En mijn vrouw zal er niet blij mee zijn, maar mijn moeder was echt de laatste vrouw die zei dat ik geen DeLorean mocht kopen naar wie ik geluisterd heb…
Wordt vervolgd...