Peugeot heeft er veel aan gedaan om de nieuwe 208 GTi in een sportief kader te introduceren. Er werd een competitie georganiseerd voor heuse coureurs waarvan de winnaars aan de onlangs gehouden 24-uurs race op de Nürburgring mochten deelnemen en waarbij onze landgenoot Christiaan Frankenhout een glorieuze glansrol vervulde.

Maar de 208 GTi’s die bij dat evenement werden ingezet verhielden zich tot het productiemodel zo ongeveer als FC Barcelona tot IJsselmeervogels III – met hun 300 pk, een echt raceonderstel en imposante spoilers. Toen we dan ook bij Peugeot Nederland een 208 GTi gingen halen om te kijken hoe sportief de nieuweling in de dagelijkse praktijk zou blijken, raakten de verwachtingen hooggespannen toen ons daar een woest-bestickerd knal-oranje exemplaar werd voorgeschoteld, met de naam van Christiaan Frankenhout er nadrukkelijk opgeplakt.

Rijdend reclamebord
Nu houden we er niet zo van om als rijdend reclamebord te fungeren, maar als er niets anders opzit… vooruit dan maar. Dus enigszins beschroomd met het racemonster-lijkende voertuig huiswaarts, waarbij meteen al wel opviel dat het interieur niet aansloot bij het uiterlijk vertoon: heel beschaafd, met allerlei fraaie ornamenten, intieme verlichting en bijvoorbeeld rode deurkrukken die niet zouden misstaan in een Frans fin-de-siècle boudoir –­ om geen heftiger etablissement te noemen.

We waren nauwelijks thuis, of telefonisch werd ons vanwege Peugeot medegedeeld dat er een misverstand in het spel was en dat ons een keurige witte 208 GTi was toegedacht. Dus maar snel – en dat kán, met 200 pk – terug naar de nieuwe vestiging van Peugeot en Citroën, in een anonieme kantoortoren in wat Amsterdammers ‘De Bijlmer’ blijven noemen. 

Beschaafd
Die beschaafd (of: modieus?) witte bleek al snel precies zo te rijden als de oranje stickerkoning, waarvan de krijgstooi overigens vanwege een kennelijk oog op de occasionmarkt uit folie bestond; volgens het kenteken was-ie daaronder, eveneens vurig rood.

Gek genoeg hadden we op dezelfde route huiswaarts met de witte méér bekijks dan met die andere. Hij ziet er ook goed uit, waarbij het zwarte zonnedak (een optie van 500 euro, gelukkig begeleid door een rolscherm teneinde het broeikaseffect binnen de perken te houden) hem optisch beslist geen kwaad doet. Ook de extra chroom-accenten, de leuke GTi-emblemen, de verchroomde buitenspiegels, de ferme uitlaten, de echt fraaie 17-inch two-tone lichtmetalen wielen en de redelijk ingetogen want in de carrosseriekleur gehouden achterspoiler maakten de extra aandacht verklaarbaar.

Geen ‘Hot Hatch’
De 208 GTi heeft dus een echt wel sportieve krijgstooi en ook de 200 pk zijn, voor een gewicht van een heel nette 1.135 kg, absoluut kwalificaties voor de aloude term ‘Hot Hatch’, maar dat is deze GTi niet. Daarvoor komt het vermogen er niet bijterig genoeg uit, hoewel de turbo een moderne variabele geometrie bezit die de turbotraagheid minimaliseert. De zesbak is in alle opzichten uitmuntend (en de pookknop prachtig).

Vooral echter het onderstel is veel meer op comfort gericht dan op een hard sportief weggedrag, hetgeen bij de hiernaast genoemde jonge concurrenten wel anders is. Niettemin is het bochtgedrag, ondanks ook de tegenwoordig vrijwel onvermijdbare elektrische stuurbekrachtiging, uitmuntend. Je mist wat feedback in het stuur, maar de bochten worden wel messcherp aangesneden. De bekrachtiging is trouwens snelheidsafhankelijk en dat is hier op precies de juiste wijze gedoseerd.

Lekker klein stuurtje
Met het lekker kleine stuurtje (dat het vrijwel onmogelijk maakt de hooggeplaatste meters af te lezen, maar daar blíjven we niet over jammeren) maakt het bochtjes nemen tot een waar genoegen en het, zeg maar, elektronische sperdifferentieel draagt daar sterk aan bij.

Geen seconden echter krijg je, zoals bij Fiesta en Clio, de nijpende aandrang om de 208 eens lekker uit te laten op een circuit. Daar is het onderstel, ondanks de verlaging, gewoon te zacht voor en we hebben ook het idee, maar niet meer dan dat, dat de zo fraai door de vijfspaaks wielen glurende remmen daar niet echt op zijn berekend. Op straat echter voldoen ze volledig. Nee, geen materiaal voor een track day. 

Gran Turismo
Concluderend vinden we deze GTi dan ook meer een Gran Turismo in de oorspronkelijke zin van het woord. Een comfortabele auto waarmee met indrukwekkende gemiddelden lange afstanden zijn af te leggen. Het feit dat de mooie uitlaten een hoogst aangenaam en volstrekt niet opdringerig geluid exporteren draagt daar aan bij.

Maar niét aan het jongensachtig brutale karakter van de oer-GTi van ooit. Van ons hoeft dat ook helemaal niet, want het weggedrag, het comfort en de prestaties van déze GTi passen veel meer in het huidige tijdsbeeld en het resultaat is bijzonder aangenaam en behoorlijk indrukwekkend. Maar, meester, Peugeot is er zélf mee begonnen, met die vergelijking.