Dat moet nadrukkelijk de bedoeling van het technisch altijd zo vooruitstrevende Japanse merk zijn geweest. Waarschijnlijk om de bezitters van de vorige versie niet het nare idee te geven in een totaal verouderd voertuig onderweg te zijn, net zoals Volkswagen en Audi dat al jaren doen. Een beetje saai is dat wel, maar dat woord past nu eenmaal allerminst bij de Civic.

Van futuristisch naar volwassen
De vorige editie immers kreeg overal het etiket ‘futuristisch’ opgeplakt en bij de beschrijving van het interieur haalde vrijwel elke recensent ‘Star Wars’ erbij – dus voor de designers van Honda was er weinig noodzaak tot modernisering. Om er maar weer eens een andere veel gebruikte term bij te halen: ze hebben de Civic volwassener gemaakt. Helemaal nieuw dus, maar het evenbeeld van z’n voorganger. Met een aantal verfijningen in de stilering en een groot aantal verbeteringen op allerlei punten. Hij kreeg een wat brutalere neus, met forse luchthappers, de daklijn verloop wat eleganter, de forse spoiler dwars over de achterruit belemmert het zicht naar achteren een stuk minder en de taillelijn werd eleganter.

Weggemoffelde portiergrepen
Gebleven zijn helaas de in de raamsponning weggemoffelde portiergrepen van de achterdeuren, een betreurenswaardige trend die door Walter de’ Silva is ingezet bij de Alfa 156 en die steeds meer navolging krijgt. We hebben eens een paar deurgrepen op een 156 gefotoshopt en dat stond prachtig. Dát zijn nou ornamenten die functionaliteit uitstralen. Bij de nieuwe Civic is de forse achterspoiler nu helemaal geïntegreerd in de achterlichtunit en manifesteert zich als een beetje griezelig rood gezwel over de volle breedte van de kont. Wat heet, hij is zelfs breder dat die achterpartij. Maar echt lelijk is het ook weer niet. Om even in die regionen te blijven: de achterklep gaat heel ruim open en biedt dan toegang tot een verrassend groot bagagecompartiment, dat door neerklappen (kan in delen) van de achterbank van een al ruime bijna 500 liter verruimd kan worden tot een weldadige verhuiscapaciteit van dik 1.200 liter.

Een slim foefje van Honda, voor het eerst vertoond in een Jazz, is dat de zittingen van de achterbank omhoog geklapt kunnen worden, zoals een bioscoopstoel, waardoor de toch al prijzenswaardige beenruimte daar benut kan worden voor het transport van fikse voorwerpen. Het maakt de vervoersmogelijkheden van de Civic uitermate veelzijdig.

Nèt geen head-up display
Ook het interieur lijkt verder de modelwisseling ongeschonden overleefd te hebben, maar ook hier bedriegt de schijn. Met handhaving van ruwweg dezelfde indeling zijn dashboard en instrumentenpaneel welzeker opgefrist. Dat is wel een prettige indeling, met de digitale snelheidsmeter en andere belangrijke informatie op het balkon direct onder de voorruit, zodat je de blik niet te ver van het verkeer hoeft af te wenden om die informatie te registreren. Nèt geen head-up display. Het doorkijkje door het, met naar onze smaak veel te veel knoppen bezette, stuur biedt zicht op de overige klokken, in drie ronde elementen gegroepeerd met de toerenteller in het midden.

De hele cockpit is zoals het hoort fraai rond de bestuurder gekromd, die daar een lekkere werkplek heeft. Ik zou alleen de bestuurdersstoel graag wat lager in kunnen stellen, maar standaard gaat dat niet, waarschijnlijk met het oog op de te verwachten belangstelling bij vrouwelijke eigenaars en die zitten nu eenmaal graag wat hoger. De dealer wil – en kan – hem vast wel wat lager schroeven.

Kinderachtig gedoe
Minder blij zijn we met het 'kinderachtige gedoe' om het kader van de snelheidsmeter van kleur te laten veranderen – van zuinig groen naar slurpend blauw –als je meer of minder zuinig onderweg bent. De Civic 1,8 heeft ook een Eco-knop om een spaarstand in te stellen, die de verder lekker vlotte Honda gelukkig niet al te sloom maakt. In de stad merk je eigenlijk weinig verschil. Zijn gemiddelde verbruik geeft hem recht op een 20% bijtelling.

Verder is het meubilair wel in orde, precies als het algehele comfort. Dat wordt ondersteund doordat in ieder geval de 142 pk sterke 1.8 liter i-VTEC-motor (er zijn ook een 1,4 benzine en een 2.2 liter diesel) een stuk stiller is geworden. Zuiniger natuurlijk ook, dat gebeurt bij iedere modelwisseling van álle auto’s, maar verder is die lekker soepele krachtbron niet aangepakt. Hoefde ook niet, want hij doet zijn werk prima en was in ons geval gekoppeld aan de uitmuntend duidelijk schakelende zesversnellingsbak van Honda. Elders wil zo’n zesbak nog wel eens leiden tot het inleggen van een verkeerd verzet, maar hier zijn de schakelwegen duidelijk gemarkeerd en verloopt het schakelen, hoe snel je dat ook wil doen, nooit vaag of hakerig. Daar zorgen Japanse merken altijd voor, want het is bekend dat hun landgenoten niét kunnen schakelen – op waarschijnlijk Kamui Kobayashi na.

De motor past prima bij het ook wat comfortabeler gemaakt weggedrag van de Civic. Nooit buitensporig onderstuurd en met een fijn precies stuurkarakter. Hij heeft wat sportiviteit ingeboet en dat past ook wel bij het huidige verkeer. En dat geldt voor de hele Civic, een ooit als futuristisch bestempelde lekkere middenklasse hatchback die nu gewoon zeer bijdetijds is.