De Opel GT is de opvolger van de weinig succesvolle, want veel te duur uitgevallen Speedster. Leuke – half open – sportauto op basis van de Lotus Elise, maar veel te onpraktisch voor dagelijks gebruik. We mochten het zelf enkele jaren geleden ondervinden in een duurtest. Met de GT wil Opel opnieuw een open sportautootje op de markt brengen, maar dan voor veel minder geld, sneller en praktischer in het gebruik.

Als basis voor de nieuwe GT diende het sportautoproject van General Motors, waarvan enkele jaren geleden op de autoshow in Detroit de Pontiac Solstice als eerste concept stond. Dat werd toen zo enthousiast ontvangen – niet alleen door de Amerikanen – dat er ook al snel plannen ontstonden om deze roadster onder Europese GM-merknaam uit te brengen. En daarvoor is dus de modelnaam GT, ooit verbonden aan die mooi gewelfde, kleine Opel sportwagen, opgediept uit de archieven.

Opel is zo dol op de vergelijking met die oude GT, dat niet alleen tijdens de perspresentatie de nieuwe GT wordt geflankeerd door een oorspronkelijk exemplaar, we vangen zelfs onze testrit aan met zo’n oude GT. We vouwen ons achter het stuur van een oranje exemplaar uit 1969 met ‘Steinmetz Tuning’ en kachelpijpen van uitlaten. Met een woeste grom komt de 1,9 liter motor tot leven, maar dat is ook het enige woeste van de oude GT.

Behoedzaam manoeuvreren we de vaag sturende oude GT over het korte testparcours naar het terrein waar de nieuwe generatie op ons wacht. Eigenlijk valt het weerzien met zo’n klassieker bijna altijd tegen. In je herinnering reed hij beter, was hij sneller en sportiever en vooral beter afgewerkt.

Over snelheid en sportiviteit heeft de nieuwe GT in elk geval niet te klagen. In de 4,10 meter lange en krap 1.300 kilo wegende sportwagen lepelde Opel een tweeliter turbomotor met directe injectie. Die perst er niet alleen moeiteloos het forse vermogen van 264 pk uit, maar is ook al vroeg bij de les. Want bij 2.500 toeren is maximale koppel van 353 Nm al paraat.

Het is dus niet zo vreemd dat de GT binnen zes tellen op de 100 km/h zit vanuit stilstand en 229 km/h als topsnelheid laat noteren. Als we op de bijna absurd brede wegen van het Amerikaanse Palm Springs stoplichtsprintjes houden, zijn we steeds verbaasd over het sprintvermogen van de GT. En de goed schakelende vijfversnellingsbak sluit daar prima bij aan met passende overbrengingen. Zes gangen was wellicht mooier geweest, maar met de souplesse van de turbomotor heb je die eigenlijk niet nodig.

De nieuwe Opel GT kan in tegenstelling tot zijn voorganger – de Speedster – helemaal open. Het stoffen kapje verdwijnt echter in de kofferbak achter de inzittenden en neemt daar dus kostbare bagageruimte in beslag. Dat is niet zo handig en evenmin is het erg praktisch dat voor het openen van de kofferklep steeds de spanners van het stoffen kapje (als dat dicht is) losspringen. Bij het sluiten moet je dan dus niet alleen de klep sluiten, maar ook de kap aan weerszijden weer vastmaken.

In de Opel GT zit je tot de gemiddelde lengte (1,80 meter) prima, maar ben je langer dan houdt het niet over. Het interieur is wel smaakvol en sportief van opzet met een prettig geplaatst stuurwiel en een versnellingspook die goed binnen handbereik ligt. De afwerking is voor een in Amerika gebouwde auto van redelijk hoog niveau, maar het zou prettig zijn als die irritante waarschuwingsdeuntjes en die automatisch vergrendelende portieren konden worden uitgeschakeld.

Bij het afstemmen van de Opel GT is gezocht naar een compromis tussen sportiviteit en comfort. Dat is qua vering prima gelukt, want die is voor een auto van dit kaliber opvallend soepel. Ook hebben de ingenieurs gepoogd om de besturing geen nerveuze trekjes te geven. Met als gevolg dat hij rond de middenstand indirect en een beetje gevoelloos.

Ben je vervolgens een stukje verder met het stuur dan wordt ‘ie ineens wel direct. Dit niet lineaire stuurgedrag vraagt wel wat gewenning als je op een bochtig bergweggetje even een stukje sportief wilt sturen. Je stuurt soms eerst iets te weinig in en corrigeert dan vaak teveel, wat niet zo’n gelijkmatige rijstijl te zien geeft. Dat is wel een beetje jammer, want de GT heeft een prima weggedrag en een mooie gewichtsverdeling en bovendien kun je de wakende elektronica in fases uitschakelen om met de achteras (standaard met sperdifferentieel) een beetje mee te sturen.

Uiteindelijk zal de Opel GT-eigenaar echter vaker kiezen voor een kalme rijstijl om te genieten van het rijden in de open lucht. De GT is dan geen auto die je zorgvuldig uit de wind houdt. Een windschermpje is er niet en de zijruiten zijn laag zodat er aardig wat wervelende rijwind tot de inzittenden doordringt. Tot pakweg 120 km/h is converseren nog mogelijk, daarboven moet je gaan schreeuwen.

Bij kalm rijden zal de GT-berijder veel goedkeurende blikken toegeworpen krijgen. De auto is qua design zeer geslaagd met een lange motorkap, een korte achtersteven en de wielen op de hoeken van de carrosserie. Hij ziet er zowel open als gesloten erg smakelijk uit en dat is doorgaans al een voorwaarde voor succes.

Maar toch ziet het er naar uit dat de GT geen veelvuldige verschijning wordt op de Nederlandse wegen. Dit jaar krijgt Opel er namelijk maar 150 stuks van. Er is namelijk erg veel vraag in Amerika naar de technisch vrijwel identieke Pontiac Solstice en Saturn Sky, die op dezelfde band in de Amerikaanse fabriek worden gemaakt. Pas als de populariteit van die twee modellen iets afneemt, komt er meer capaciteit voor de Opel GT.

Het is dus niet vreemd dat al bijna de helft van de GT’s die dit jaar komen een eigenaar heeft gevonden. Zeker niet omdat deze open Opeltjes voor hun vermogen en prestaties met 39.855 euro eigenlijk wel erg scherp geprijsd zijn.