Om het helemaal goed te doen, back to basic te gaan, hebben we de Pixo in Visia-uitvoering gereden. Inderdaad, het instappertje met A-label. Geen lichtmetalo’s, geen mooie, geïntegreerde audio-installatie, geen elektrisch bedienbare ramen, geen afstandsbediening om de portieren te ver- /ontgrendelen, niet eens centrale deurvergrendeling, kortom het werd een weekje behelpen. Helemaal niet! We zijn met z’n allen de laatste jaren gewoon te verwend geraakt. Ook zonder bovengenoemde zaken kun je prima leven. En al na een paar kilometers in de instap-Pixo weet je niet beter. Bovendien tovert-ie aan de pomp ook een kleine glimlach op je gezicht. Het brandstofverbruik ligt gemiddeld op 4,4 liter per honderd kilometer. Wij kwamen echter 17,9 kilometer ver op een liter benzine met een stevig-doorrijden-rijstijl.

Favoriete band of dj

De Pixo deelt zijn basis met de Alto. Om eerlijk te zijn, ziet de Suzuki er iets guitiger uit. De Nissan oogt meer ingetogen, bijna op het saaie af. Verantwoordelijk daarvoor is z’n neusje, die grille kan ons op de een of andere manier niet bekoren. Puur een kwestie van smaak. De wieldoppen op de 14-inch wielen staan hem verrassend genoeg nog best aardig. Laat die lichtmetalen wielen maar in Japan! Zo aan de buitenkant doet de Pixo absoluut niet als een prijsvechter aan, afgezien van de grootte van de koets. Aan boord liggen de verhoudingen anders. Er moet immers toch ergens geld bespaard worden. Dat betekent dus een plastic-fantastic dashboard. Nou, vergeet dat fantastic maar, want bijzonder is het allemaal niet. Ook het instrumentarium blinkt niet uit in hightech met slechts één klok, de snelheidsmeter, onderin voorzien van een klein display voor de kilometer- en dagteller. Op de optielijst van onze Pixo staat een heus Audio pack, bestaande uit een radio met cd-speler voor 299 euro. De dealer monteert dan een Clarion 1-DIN systeem met USB-aansluiting. Het geluid uit de twee speakers is redelijk, maar zodra je je favoriete nummer hoort en de volumeknop wat opvoert, klinkt de betreffende band of dj echt beroerd. Het geïntegreerde systeem, standaard in de duurdere Acenta-uitvoering doet het stukken beter. Zoals gezegd ontbeert onze Pixo centrale deurvergrendeling. Dat is feitelijk het enige element wat je echt gaat missen. Om de achterportieren te ontgrendelen, dien je namelijk een halve circusact op te voeren. De vergrendeling bevindt zich namelijk in de portiergreep. Niet echt praktisch. Ook is het in het donker met de sleutel even zoeken naar het slot in de deur en dat kan de nodige krasjes opleveren in de laklaag onder het ‘sleutelgat’.

Klapraampjes

De Pixo is geen grote auto, dat moge duidelijk zijn. Toch kun je op de achterbank twee volwassenen redelijk ‘kwijt’. Ze toucheren met het achterhoofd op een haar na de achterruit en drukken vervolgens met de knieën in beide voorstoelen. Een kleinigheidje blijf je houden, maar op korte afstanden volstaat het. Overigens wil je ook geen honderden kilometers per dag rijden met de Pixo. De stoelen zijn daar niet op gebouwd. Je krijgt namelijk na zo’n 150 kilometer last van een houten bilpartij, om het zomaar eens uit te drukken. Veel ruimte tussen achterbank en achterklep is er niet. De bagageruimte houdt niet over met een inhoud van 129 liter. Een luchtje scheppen zit er ook niet echt in voor de achterpassagiers. Klapraampjes doen dienst als portierraam achter. Voorin is het beter voor mekaar en kun je beide ramen openen met een zwier aan de raamslinger. Geen elektrische ramen dus. Ook dat went.

Tandje erbij

Nissan heeft de Pixo uitgerust met een drie-in-lijn 1,0-liter benzinemotor. Volgens de spec’s levert de motor 68 pk en 90 Nm aan koppel. Genoeg om de kleine Japanner in 14 tellen naar de 100 te brengen. De topsnelheid bedraagt 155 km/u. Wie wel eens met een driecilinder heeft gereden, kan meepraten over het typische, rauwe geluid. Je herkent zo’n driepitter uit duizenden. Zo ook deze Pixo. Op snelheid moet de radio dus een tandje harder, al wil je dat -zoals eerder gezegd- liever niet. De Pixo is geen bochtenridder, de carrosserie wil best gaan hangen. Aan de andere kant is de demping weer vrij stevig en wil ie wel gaan stuiteren over korte hobbels. Tractiecontrole ontbreekt, maar de 14-inch kruiwagenwielen met wel erg smal rubber zijn het geringe vermogen van de 1-liter wel de baas. Maak je het echt te bont, heel erg bont, dan schuift ie keurig over zijn voorwielen naar de buitenkant van de bocht. Lekker veilig dus. Voor het zover is, laat het rubber nog eerst van zich horen, in de vorm van een ‘piepsignaal’. Stuurbekrachtiging heeft de Pixo volgens de gegevens wel, al zou je dat niet zeggen bij inparkeren. Het rad draait vrij zwaar op lage snelheid.

Nissan zet met de Pixo een alleraardige prijsvechter op de markt. Voor 7.999 euro krijg je de sleutels in handen van de Visia-uitvoering. Onze Pixo met Clarion-radio (299 euro), metallic lak (299 euro), een velours mattenset in combinatie met zwarte stootlijsten (209 euro, beetje merkwaardige combi trouwens) kost 8.806 euro. Een niveau hoger staat de Acenta voor 8.799 euro met geïntegreerde audio-installatie, elektrisch bedienbare ramen en centrale deurvergrendeling op afstandsbediening. Het overwegen waard, vooral vanwege die centrale portiervergrendeling. Bovendien is tegen een meerprijs van 600 euro ook een handbediende airco te bestellen op de Acenta.