Het gaat wereldwijd goed met de verkopen van de Toyota Prius. Gelukkig maar, want anders zou Lexus het natuurlijk niet in zijn hoofd hebben gehaald om met zo’n brandstofslurpende IS F te komen. De fabrikant wil natuurlijk zijn ‘groene karakter’ niet om zeep helpen. Maar aan de andere kant moet je ook met de concurrentie mee gaan. Dus die Prius én de andere hybride-modellen binnen het concern komen dan goed van pas om de technici min of meer carte blanche te geven. Ja, en wat doe je dan als techneut? Dan kijk je niet op een paar gram CO2 en lepel je gewoon een vette V8 onder de kap. En de inhoud? Doe maar vijf liter. Goed voor het koppel! De atmosferische krachtbron levert namelijk 423 pk en een koppel van 505 Nm. Dat er iets ‘speciaals’ in het vooronder hangt, verraadt het lijnenspel van de motorkap. Geen powerdome, maar het hele plaatwerk is gewoon opgeklopt. Zelfs vanuit de bestuurdersstoel kijk je tegen een opstaande rand aan. Heftig! Het uiterlijk is verder verfraaid met grotere luchtinlaten in de voorbumper en neppers achter de voorwielen. Overigens zijn de eindpijpen achter ook nep! Wat?! Ja, de demper is niet rechtstreeks aangesloten op de vier eindstukken. Zijskirts en 19-inch antraciet gekleurd lichtmetaal met ultra plat rubber verhogen de feestvreugde. Al kan dat uiterlijk vertoon in de verste verte niet tippen aan de rillingen die door je lijf gieren als je de startknop durft te beroeren. Wat een machtig geluid produceert deze 5,0-liter V8! Maar het wordt nog veel mooier…

Blijf je onder de 3.600 tpm dan lijkt het alsof je met een dikke Amerikaan op pad bent. Boven deze grens breekt de hel pas echt los! Dan zuigt de motor namelijk lucht aan door een tweede (grotere) luchtinlaat, wordt de luchttoevoer dus royaal verdubbeld en schreeuwt de krachtbron het uit van plezier. Alle registers worden opengetrokken, waarbij het glas van de decibelmeter nog net niet breekt. Het acceleratievermogen is enorm. Het lijkt alsof de medeweggebruikers stil staan, die op hun beurt met grote verbazing het schouwspel op zich laten in werken. Was dat nou een straaljager? Nou, het komt wel in de buurt. In 4,8 seconden tikt de naald van de snelheidsmeter de honderd aan. En de top ligt op 270 km/u. Elektronisch begrensd. En ja, dat haalt ie met gemak. Met alle stoelen bezet, een paar trolleys in de kofferbak (378 liter) raast de IS F (op de Duitse Autobahn) zonder te aarzelen naar 270 op de teller. Geen enkel probleem. De koets blijft ook op deze snelheid keurig strak de opgelegde lijn volgen en wordt eigenlijk nimmer nerveus. Wat wil je ook met een zo’n zware V8 in het vooronder? De afstemming is hard. Keihard. En dan hebben we het nog niet eens over de ‘sport’ -modus. Al moet gezegd dat de leek niet zo een, twee, drie het verschil merkt tussen ‘normaal’ en sport. Op de snelweg komt de harde afstemming het beste tot zijn recht, maar o, wee als je een stedelijke omgeving binnenrijdt en dan met name over een klinkerweg ‘moet’ rijden. Nou, dan tril je bijna het interieur uit. Van comfort is dan absoluut geen sprake meer. Sterker nog, het gaat op den duur bijna vervelen. Lees: bijna, want vervelen doet een IS F natuurlijk nooit met zijn potentieel en machtige sound.

Af en toe krijgen we een beetje medelijden met de achtraps transmissie. Bij stevig accelereren moet ie de nodige klappen incasseren. De bak wisselt namelijk razendsnel van verzet. Heb je haast dan voel je dat ook, maar rij je rustig, dan moet je van goede huizen komen om ook maar iets van de gangwissel waar te kunnen nemen. De transmissie wisselt dan zijdezacht van verzet. Wat dat betreft is het een ‘automaat’ met twee gezichten. Echter wel twee positieve gezichten. Wie de pook naar links beweegt, schakelt de manuele stand in. En dat betekent in dit geval ook écht manueel. Maak je het te bont, dus stuif je door tot zo’n 6.800 tpm dan schiet de motor vol in de toerenbegrenzer. De bak weigert om zelf op te schakelen. In automatische modus daarentegen zoekt de transmissie de versnelling die het beste bij je rijstijl past. En over het algemeen maakt ie de juiste keuzes. Alleen bij het naderen van een kruispunt, waarbij je de auto laat uitrollen, is de bak even de weg kwijt als je vervolgens weer wil versnellen.

Spelen met de IS F is één groot feest en kan ook veilig. De elektronica maakt het namelijk mogelijk om onder begeleiding de kont om te gooien. En dat heeft ook zo zijn charmes. De zelfverzekerde bestuurder schakelt het systeem volledig uit en kan zo in no time het rubber van de achterwielen volledig oproken. De IS F heeft natuurlijk ook een keerzijde. En dat is zijn verbruik, volgens fabrieksopgave 11,4 l/100 km met een bijbehorende CO2-uitstoot van 270 gram per kilometer. De praktijk leert echter dat je daar al snel boven komt, zeker als je telkens weer die tweede luchtinlaat wil openen. Dan werkt de V8 toch net wat litertjes meer naar binnen en kom je op een liter benzine slechts vijf kilometer ver. De actieradius met de 68 liter grote brandstoftank is dan minimaal. Op de Duitse Autobahn krijg je het al lichtelijk benauwd -aangezien de tankstations hier behoorlijk ver uit elkaar liggen- als de brandstofmeter registreert dat de tank nog maar voor een kwart is gevuld.

Tja, die Lexus IS F. Voor de lieve som van 101.800 euro krijg je een beul van een auto, waarmee je ongehoord snel van A naar B kunt scheuren. Met dank aan de Fuji Speedway én de Prius dus. En de opties? Eigenlijk is zo’n beetje alles wat je je kunt wensen standaard. Op metallic lak (1.010 euro), een elektrisch bedienbaar glazen schuif- en kanteldak (1.270 euro) en het Pre Crash Safety Systeem (4.270 euro) na.