Bij de eerste aanblik van de foto’s zul je wel denken; weer een witte? Jazeker, wit is het nieuwe zwart en zilvergrijs in autoland. Steeds meer merken presenteren hun modellen in deze ‘kleur’. Misschien ook omdat deze maagdelijke tint een schoon geweten kan vertegenwoordigen. In dit geval komt dat goed uit, want de Smart Fortwo die wij reden is namelijk de micro hybrid drive uitvoering. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, een echte hybride is het niet. Er is namelijk geen elektromotor aan boord die de benzinemotor een handje helpt, of een omvangrijk accupakket waar energie in opgeslagen wordt. Wel is de tweezitter met een innovatief start-stop systeem uitgerust, die bij snelheden onder de 8 km/u de motor uitschakelt. Als de rem ook is ingetrapt, tenminste. Wanneer je het pedaal weer loslaat, bijvoorbeeld omdat het verkeerslicht op groen is of omdat de file weer is gaan rijden, springt de motor haast onmerkbaar aan. Het bekende startmotorgeluid is dan niet aanwezig en de driecilinder loopt voor het gehoor ‘opeens’ weer. Het laat zich raden dat dit systeem brandstof kan besparen, vooral in de stad. Ja, je kunt het uitzetten, maar waarom zou je?

Het dak kan er af!

Heeft Smart verder nog de fortwo nog aanpassingen verricht? Er hangt immers een onzichtbaar groen randje om de auto heen. Nee, aan zijn vrolijke uiterlijk werd niet getornd. Slechts een mhd-badge verraadt zijn status. Het groene woord hoeft niet breed verkondigd te worden, was vast de gedachte. Niet zo gek, de fortwo was immers al geen slurper. Mogen we zeggen dat het guitig gemodelleerde karretje met de witte bodypanels, korte neus, zilvere tridion veiligheidskooi en fraai lichtmetaal wel chique oogt? De cabriolet die wij rijden maakt het nog een beetje leuker in de stad. Met een druk op de knop in de middentunnel of de afstandsbediening schuift het stoffen tritop-dakje knisperend naar achter en tover je de witte tweezitter om in een soort targa-model. Nog een keer drukken – dat mag ook gewoon tijdens het rijden - resulteert in een neerklappend dak en (glazen) achterruit. Voor het echte cabriogevoel – daar koop je hem immers voor - kun je de zijbalken uitnemen en deze opbergen in de daarvoor gereserveerde ruimte in het achterklepje. Doordacht, want zo blijft de bagageruimte onaangeroerd en slingert de boel niet nodeloos rond. Liefhebbers die veel in weer en wind open willen rijden worden in de fortwo niet teleurgesteld. Met gesloten ramen blijf je lang uit de wind en de optionele stoelverwarming – wat kan die warm worden! – houdt de rit nog lang aangenaam.

Voorin is de zit aangenaam ruim en heb je niet direct het idee in een heel kleine auto te zitten. De zitpositie is redelijk hoog, waarbij het opvalt dat het stuur zich niet in hoogte of diepte laat verstellen. Ruimte voor frutsels of ander grut is wel voorhanden, maar de portiervakken zijn vrij smal en dan blijft het vak in het donker uitgevoerde dashboard rond het stuur en naast de radio als enige andere mogelijkheid over. Voor wie dit ook uit het zicht wil opbergen is er dan een afsluitbaar dashboardkastje te bestellen, voor het luttele bedrag van 41 euro. Achter de stoelen is er overigens nog plaats voor een kleine tas, en anders biedt de bagageruimte uitkomst. Is ‘ruimte’ niet een te groot woord? Oke, een bezoekje aan de Ikea is wel erg gedurfd, maar met een inhoud van 220 tot maximaal 340 liter is er genoeg plek voor een kleine kofferset, wekelijkse boodschappen of andere zaken.

Rijd ie een beetje?

Onder de bagageruimte bevindt zich het kloppend hart van de fortwo. Smart – met kleine letter, inderdaad - heeft voor de mhd-uitvoering de 71 pk sterke 1-liter driecilinder gemonteerd. Het torretje is afkomstig van Mitsubishi en werd voor de mhd-versie niet speciaal onder handen genomen. Tijdens de testweek weet hij zich enthousiast te gedragen en snorde een vrolijk deuntje mee, leuk! Zeker, het is wel even een verschil met de 98 pk sterke Brabus die we een tijd terug aan te tand voelden, maar duidelijk is wel dat je met 71 pk allerminst slecht bedeeld bent, ook buiten de stad. Op de snelweg kom je adequaat mee, desnoods schakel je een tandje terug. De semi-automatische vijfversnellingsbak heeft langer gespatieerde verhoudingen maar beschikt over volwassen manieren en functioneert heel behoorlijk. Met een tik tegen de pook schakelt hij op en terug en hoeft er niet zelf gekoppeld te worden. Een druk op de knop schakelt het softtouch-schakelprogramma in, waarna de Smart zelf schakelt en je met twee handen aan het stuur kunt blijven. Wat opvalt is dat de versnellingsbak in de automatische modus wat meer de tijd neemt. Ons advies is om gewoon zelf het pookje ter hand te nemen, dat geeft net wat meer plezier en voelt bovendien het meest natuurlijk aan. F1-aanbidders kunnen optioneel flippers aan het stuur laten monteren, voor nog meer fun to drive.

Is dat dan echt wel leuk rijden, zo’n smart? Met enige huiver een veelgestelde vraag. Als je je realiseert met een licht en compact en wendbaar karretje onderweg te zijn die ook nog eens adequaat gemotoriseerd is, wordt een deel van de vraag al met ‘ja’ beantwoord. Natuurlijk brengt de korte wielbasis wel beperkingen mee als het gaat om stabiliteit en comfort, maar hij doet dat niet in doorslaggevende storende mate. Op kwalitatief goede wegen is de Smart best comfortabel, maar op hobbels en kuiltjes reageert de Smart onverbiddelijk, een keerzijde van het compacte concept. Bij snelwegtempo weert de Smart zich kranig en voelt de fortwo vertrouwwekkend aan. Ook in bochtige trajecten is er geen reden tot hevige kritiek. Overhellen blijft binnen de perken, en de stoelen geven prima steun. Wie het te bont maakt wordt getrakteerd op een dosis onderstuur. Het standaard ESP roept dan de bestuurder op het matje. Het stabiliteitssysteem is wel ijverig afgesteld, en doet soms enig afbreuk aan de rijbeleving. Al met al is de fortwo in de meeste omstandigheden wel je vriend. De in het algemeen veelgebruikte ‘overtuig uzelf’ reclamekreet kunnen we in dit geval ook op de Smart plakken. Die kans ligt overigens dichterbij dan je denkt want het merk maakt momenteel met een aantal mhd’s een tour door het land.

(Verbruik)cijfertjes

Het speelkwartier is over, na krap 600 km is de tank zo goed als leeg. Wat blijkt, we hebben 1 op 18.4 verbruikt. Met de weet dat ons testexemplaar nog erg vers was en dus nog iets meer verbruikt is dat een heel goede score. Smart geeft zelf aan dat bijna 1 op 23 wel moet lukken, maar zoals zo vaak zijn de fabriekswaarden meestal niet haalbaar. Een Smart zonder mhd moet – met dezelfde motorisering – 1 op 20.4 verbruiken. Zie het dus als een efficiënt extraatje op de trendy stadsauto. Op termijn zal elke fortwo met mhd zijn uitgerust, en daar is niets op tegen. De auto krijgt een gunstiger energielabel (A), waardoor de BPM-korting op de aanschafprijs hoger is en zo de meerprijs gelukkig gering blijft. Omdat de CO2-uitstoot onder de grenswaarde van 110 gr/km ligt, is de fiscale bijtelling geen 25 maar 14%.

Nu we toch de knip in de hand hebben, openen we het prijzenboek maar meteen. De Smart Fortwo cabriolet is leverbaar vanaf 14.950 euro. Voor 245 euro meer heb je de mhd-variant. Ons testexemplaar is een 17.695 euro kostende Passion, die standaard onder meer beschikt over airconditioning, radio/cd-speler, elektrische ramen en lichtmetaal. Minder te spreken waren we over de regensensor, die moet echt nog even op cursus. Naar wens is de tweezitter verder aan te kleden met allerhande volwassen opties. Zo zaten wij op antraciet lederen stoelen en waren ze indien nodig te verwarmen. Stuurbekrachting is beschikbaar, maar strikt gezien niet noodzakelijk. Ook zonder opties blijft de aanschafprijs een smak geld, maar een relatief lage brandstofrekening, hoge funfactor én veel bekijks is wel bij de prijs inbegrepen.