Twaalf jaar terug

2002, het jaar dat we de euro kregen, dat Willem-Alexander met Máxima trouwde en Brazilië wereldkampioen werd na een 2-0 overwinning op Duitsland. Van een iPhone had nog niemand gehoord en downsizing was toen nog gewoon een vies woord.

Door de jaren heen veranderde er veel, de crisis deed zijn intrede, het mocht allemaal wel wat minder en voor een overdaad aan luxe was een stuk minder ruimte. De Phaeton bleef echter gewoon de oude. Natuurlijk, door de jaren heen veranderde er wel íets. De V10 TDI met 313 pk en 750 Nm verdween uit de prijslijst, net als de W12. Een viercilinder kwam er echter nooit. Het bleef bij zes- en achtcilinders. Natuurlijk, hij mag dan in 2010 een ingrijpende facelift hebben gekregen, waarin hij niet alleen voorzien werd van een nieuwe neus en nieuwe achterlichten en ook het infotainmentsysteem werd aangepakt, in de basis is het nog steeds de auto uit 2002.

Niet erg?

Nee, tijdens de periode dat we met de Phaeton realiseerden we ons steeds dat we op pad waren met een toekomstige klassieker. Zijn leeggewicht van 2.166 kg, zijn 3,0 liter zescilinder diesel met zestraps automaat, zijn enorme stuurwiel en zijn wegligging die puur op comfort is gericht. Zo worden er nog maar weinig auto’s gemaakt. De 245 pk’s van de dieselmotor hebben het niet gemakkelijk en het stuurgevoel heeft meer gemeen met dat van een superjacht, dan dat van een moderne limousine.

De Phaeton kreeg in 2010 weliswaar een update op het gebied van infotainment, modern is het nog steeds geenszins. Een iPhone 6 moet je niet eens proberen te koppelen, want dat gaat gewoon niet. Een iPod uit 2008 aansluiten aan de - optionele - USB ingang? Nee, ook geen succes. Het exemplaar dat we rijden is een Phaeton Highline. Dat houdt onder andere in dat hij standaard het 1.000 watt, 10 speaker Dynaudio audiosysteem heeft. Om dat nou uit te proberen met de kwaliteit van Radio 4 leek ons geen goed idee. Daarom werden er voor het eerst in lange tijd weer CD’s uit de kast getrokken. Beethoven, The Black Keys en Johnny Cash. De CD’s wisten niet wat ze overkwam, zo lang stonden ze al stil. De installatie klinkt echt zeer goed, maar leent zich meer voor klassieke muziek. Past perfect bij het karakter van de auto dus. Als we dan toch een stuk mogen aanraden: de Allegretto van de Zevende symfonie van Beethoven klinkt echt waanzinnig over de 10 speakers.

Rust

Als de muziek even af stond, merkten we hoe stil de Phaeton eigenlijk is. De dieselmotor hoor je ergens in de achtergrond en ook bandengeluid valt nauwelijks te bespeuren. Combineer die stilte met het feit dat je niet kan bellen in de Phaeton (tenzij je oortjes gebruikt, of de speaker van de telefoon, maar dat weigerden we gewoon een keer) en opeens is de auto een soort rustoord. Dat wordt ook versterkt door de zescilinder dieselmotor zónder stop-/start en de klassieke zestraps automaat. Hij blijft gewoon lekker draaien in de achtergrond, er hoeft geen knop in te worden geduwd om hem af te zetten.

Met het onstuimige weer van de afgelopen weken hadden we dan ook regelmatig dat we liever even wat langer in de auto bleven zitten. Een nummer was nog niet afgelopen, niks aan de hand, dan mocht de massagestoel aan het werk en bleven we gewoon nog even ontspannen zitten. 

Moderne klassieker

In praktisch alles is de Phaeton ingehaald door zijn concurrenten. Ze zijn stiller, zuiniger en ook lichter. Dat betekent lagere vaste lasten, terwijl op comfort nauwelijks of niet is ingeleverd. De Phaeton is daarom een lastige auto, maar juist omdat hij zo eigenwijs en tegendraads is, heeft dat zijn charme. Welke auto heeft er tegenwoordig namelijk nog vier(!!) asbakken? Overdaad waar wij wel van houden.

Toch laat onze tijd met de Phaeton ons met een dilemma achter. Is hij te duur voor wat hij biedt? Ja. Zou hij net zo leuk zijn als hij volledig modern was? Nee. Het is een lastig vraagstuk dat eigenlijk alleen maar op deze manier op te lossen is: wij zijn de zoektocht naar een goed tweedehands exemplaar inmiddels gestart.

Foto's: Rob Spanjaart